Astoa eta jabeak

Artola, Ramon

 Astoa gaizki bizi

 etzala errotan,

 itzul joan zan bein denak

 zeudenean lotan;

 eta egiñalean

 korrika errira

 zijoala, gizon bik

 zeudenak begira,

 joan ta eldu zioten

 belarrietatik,

 batek batetik eta

 besteak bestetik:

 eta biyak segiran

 zioten galdetu,

 ia noren mendean

 nai zuben gelditu;

 astoak esan zien

 arrek nai zubena,

 zala lanik ez egin

 ta mantenu ona;

 eta ura zeñek nai

 zuben artu ala,

 bertatik bere mende

 geldituko zala.

 Orduban gizonetan

 batek zion esan:

 ark emango ziola

 nai zubena zer jan,

 eta biziko zala

 nai eran eroso,

 libre beti nekerik

 gabe, gozo, gozo;

 besteak jarri zion

 gogibena bera,

 eta agindu zion

 aretaz gañera,

 etzedin an nekatu

 geiegi bidean,

 echera eramango

 zubela aidean;

 eta eskeñi ura

 arturikan ontzat,

 alpertzat oskilla zan

 gelditu arentzat;

 bañan onetarako

 beste gauzik baitzan,

 astorikan errira

 ezin sartuko zan

 ezpaldin bazituben

 pagatzen bi diru;

 eta nola jabeak

 etzituben iru,

 astotzarra arturik

 bere bizkarrean,

 ukulluraño zuben

 eraman aidean;

 an segiruban jaten

 zerbait emanikan,

 etzion egun artan

 eragin lanikan,

 bañan urrengo goiza

 argitu zanean,

 gogorki zuben asi

 erazo lanian;

 zeñen orduban alper

 tzarrak jabeari,

 esan zion: ez lanik

 emateko ari,

 ia ezaltzekiyan

 zer itz zuben eman;

 bañan nola etzuben

 itzak balio an,

 maiz dantzatzen ziola

 gañean makilla,

 ast tzarra izan zan

 makilpean illa.

 ...............

 Onek erakusten du

 min guchi dubenak,

 isillikan eraman

 bieitula penak;

 atsekaberik gabe

 nai dubena izan,

 gertatu litekela

 astoaren gisan.