Arza eta otsoa

Artola, Ramon

 Arzak zanko bat preso

 zeukala zepoan,

 otsoari otsegin

 zion, zeikion joan;

 esanaz, arrimatu

 zedilla argana,

 ark emango ziola

 chit gustoko lana;

 an arkitu zubela

 oslankai' eder bat,

 ederragorik iñon

 ez baitzana anbat:

 «arabera», kalkatu

 zeiola eskiña,

 eta aituko zula

 zeñen soñu fiña

 joko zuben, etzala

 alakorik aitzen,

 aitzen zuben guziya

 danzan zala jartzen;

 bañan otsoak sarri

 igarririk zer zan,

 nola soñu jotzeko

 oslankaia etzan,

 arzak zeukaizkiela

 estutasun aundik,

 ark chanchaz libratzea

 nai zukela andik,

 eta nola naiago

 zuben an iltzea,

 eta ez gero bere

 kontra ibiltzea,

 jankai billa nora nai

 lotsik gabe joanaz,

 beretzako chit onak

 ziran gauzak janaz,

 esan zion: -ai nere

 aiskide aundiya,

 biotz nerea penaz

 urtu zait gaur iya;

 bi seme nituben ta

 bat gaur bertan zait ill,

 eta neroni ere

 oso gaizki nabill;

 ala ezin nezake

 gaur nik jo soñurik,

 ezin kalka nezake

 oslankaien oñik:

 eta arza penatzen

 utzirik zepoan,

 zan maiz chistuz begiyak

 bustiyaz andik joan.

 Gurekin ere maiz da

 gertatzen au bera,

 ez alkar salbatzea

 irukirik era;

 nor geren artekoen

 aiskide ezkera,

 lau ankakoak bezin

 baldarrak baikera.