Ama Birjiña Begoña-koari

Artola, Ramon

 Eleiza eder gloriatsua

 Goititutzen da Begoñan,

 Zerren Zeruko Erregiñak nai

 Zuben gelditu izan an;

 Eta mirari asko egiña

 Euskal-erriya noladan,

 Lur onek fede bizi bat beti

 Gordakaitzen du beragan.

 Arkitutzen da urrez ta perla

 Baliosozkoz jantziya;

 Dizdiratutzen dubela bere

 Eleiza maite guziya;

 Daukaizkiela besoan Jesus

 Eta beraren graziya,

 Irurizten du, Jaungoikoaren

 Amak dagoala biziya.

 Izar eder au jachi izan zan

 Euskal-errira Zerutik,

 Bertan goitargi gelditurikan

 Ikus genezan aldetik;

 Eta geroztik nola baitagoan

 Beti piztuba gugatik,

 Oniritzirik agurtzen degu

 Alderdi guzietatik.

 Gaba dijoan gisan tolesten

 Zabaltzen duben mantuba.

 Egun sentiyak ala laztantzen

 Baitu eleiza santuba;

 Eta onetaz gorderik chori!

 Chikiyak beren kontuba,

 ¡O Ama! zuri asten dizute

 Lendabiziko kantuba.

 Ingurutako soro, zelai ta

 Gañetan bizi diranak,

 Egunarekin bat dira zar!

 Begira jartzen dianak,

 Eta illuna-barra zalatzen

 Duben denboran kanpanak,

 Zuri erregu egiñaz uzten

 Dituzte beren lur-lanak.

 Arrantzalea dijoanean

 Arraiketara urean,

 Bere begiyak ezartzen ditu

 Goitargi eder zurean;

 Ontzi-gizonak beren joanera

 Luzetan modu berean,

 Irriskatu ta indartzen dira

 Zugana duben fedean.

 Bañan ¡O! asten dira chimistak,

 Aitzen turrunbaz turmoyak,

 Estalki beltzez bat baten jazten

 Dirala beak non goiyak;

 Eta orduban aserraturik

 Itsaso nasi aundiyak,

 Goititzen ditu, urez Zeruba

 Jo nai luteken mendiyak.

 Ekaitz arretan daramazkila

 Urpean ertzak outziyak,

 ¡Zein penazkoak izango diran

 Ango gizonen antsiyak!

 Zuri erreguz belaunikatzen

 Dirala bertan guziyak,

 Malko lodiyak emanaz arren

 Salba deiztezun biziyak.

 Eta ¡O Ama! zuk entzunikan

 Beren erregu samiñak,

 Zere eskuba luzaturikan

 Kentzen deiztezu gaitz miñak;

 Itsaso-legoi-tzar aundiyari

 Kamuztu zaizka agiñak,

 Eta goiari asten zaiozka

 Ikusten zati urdiñak.

 Ezta nabaitzen iya chimistik,

 Turmoyak dira igildu,

 Iñor azpiyan tragatu gabe

 Dira mendiyak amildu:

 Legoi putzubak eztu irudi

 Aserre danik ibildu,

 Zuk Semeagan erregutzeak

 Ditu guziyak umildu.

 Gero jiratzen diran denboran

 Dituzun ayek libratzen,

 Lenaz gaiñ fede biziago bat

 Dute zuretzat ekartzen;

 Eta ala, poz aundiz ontzitik

 Duten denboran saltatzen,

 Lenengo zure oñetan dira

 Guziyak belaunikatzen.

 Eztira biltzen itsas-gizonak

 Bakarrik zure aurrera,

 Ezpada Euskal-erriyan askok

 Egiten dute au bera;

 Oniritzirik len on egiñaz

 Berriro erregutzera,

 Asko millakak igotzen dira

 Eleiza santu zurera.

 Zuk sendatutzen dituzu penak,

 Zuk, sendatutzen eriyak

 Zuk, zorionez estaltzen gure

 Zelayak nola mendiyak;

 Zuk gugandikan dituzulako

 Gordetzen ekaitz aundiyak,

 Beti dauzkagu zalanzan, zuri

 Begira geren begiyak.

 Biotzetikan debozioa

 Jartzen duanak zugana,

 Eskaera du goititzen zure

 Seme Jaungoikoagana;

 Berarentzako bitartekorik

 Onena zera ibai Ama!

 Zure erreguz samurtzen zaio

 Aserre gugan daukana.

 Zure Semea-gandik iristen

 Dituzulako graziyak,

 Eztira guchi izan zugatik

 Zeruba irabaziyak;

 Illak salbatzen badakizu ta

 Konsolatutzen biziyak,

 Zu adoratzen nai degu bizi

 Maite gaituzun guziyak.

 Geren estura alditan beti

 Argi egiten diguzu,

 Eta aurrera ere al-bada

 Grazi au bera igazu.

 Malkozko zelai triste onetan

 Lagun zaitugun gisan Zu,

 Gero iltzean ere Zeruban

 Sartutzen lagun zaiguzu.