Akerra eta otsoa

Artola, Ramon

 Akerra zala beti

 beldurrean bizi,

 ezin egiñik otso

 zarrari igasi,

 Jupiterri zitzaion

 erreguzka jarri,

 arren truka zeizkala

 adar aiek arri;

 nai zitukela aundi

 bi, zezenarenak,

 nola indarrak ere

 igual berarenak,

 eta ontzat arturik

 entzuten zegoanak,

 graziz eman ziozkan

 eskatu zizkanak.

 Bada osaturikan

 bere kutiziya,

 berekin zekarrela

 eskatu guziya,

 irten zan baserritik

 zezenaren gisan,

 bañan ozta, jankaia

 bazkatzen asi zan;

 ikusi zuben otso

 zarra urrutira,

 eta dardar jarririk

 berari begira,

 esan zuben:-¿zertako

 ditut nik adarrak,

 eta zezen aundiyak

 dituben indarrak,

 oek izan ta palta

 bazait baloria?

 ¡ai au zorigaiztoko

 suerte neria!-

 eta asi zanean

 otsoa argana,

 non bera saltako zan

 otsoarengana,

 izutu to itzuli

 asirik negarrez,

 etzuben baserriya

 arrapatu errez.

 ...............

 Eskatu al guziyak

 eman arren bati,

 zer eskatuba zaio

 geldituko beti;

 ala gure kontuko

 akerraren gisan,

 gustoz osatzen danik

 ezleike izan.