Satitsua eta satorra

Artola, Jose

 Satitsua ari zan

 soro on batian,

 arto landare jaten

 sarturik lurpian;

 kaltia egin arren

 nekazariyari

 esaten zuben:-Ez dit

 ajolikan neri,

 bildur geigo ematen

 dit neri, lurpian,

 ibildutzen diranak

 ni beziñ gordian;

 bildurrez nabill beti

 noiz bañon noiz emen

 nauten arrapatuko

 arto zañak jaten;

 satorra ere onen

 gisan zan ibiltzen,

 ark ere landariak

 zituben zupatzen,

 bañan au ere oso

 beldurti izanik,

 ibiltzen zan ikaraz

 itz abek esanik:

 -Lapurretan nabil ni,

 baña naiz izutzen,

 nola bakarrik beti

 ibildutzen naizen...-

 Ontan topo egiñik

 biyak an batetan,

 oso ikaraturik

 geldi ziran bertan;

 batek bere artian

 esaten zuben au:

 -¡Ai! neriak egindu

 onechek ilko nau...

 Bestiak ere onen

 gisa ziyon:-¡Ene!

 onek ez dit utziko

 ezer egin gabe.-

 Ala bata bestien

 beldurrez zeudela,

 diyo au satitsuak

 bestiari onla:

 -Badakit nere gisa

 beldurrez zaudela,

 bañan lapurretan, ni

 bezin prest zerala,

 eta ni ere nola

 nabillen igualtsu,

 zer egin bear degun

 arren, adi-zazu:

 Nola biyak asmo bat

 daukagun artua,

 artzagun ondo biyak

 geren pekatua;

 obe degu elkarren

 laguntzan ibilli,

 beldur guchigo degu

 erukiko noski;

 eta izanik emen

 iateko-aukeran,

 ai zer ederki biyak

 bizituko geran.-

 Bañan biyak batian

 zeudela lurpian,

 achur bat sartu-zuten

 bertara-kolpian,

 eta bizkarren erdi

 erditik sarturik

 gelditu ziran biyak

 an, chirchillaturik.

 ....................

 Bazter galtzalle asko

 izanik munduban,

 konpondutzen dirade

 abenchen moduban;

 elkarren lagunkidan

 ibiltzen baitira,

 bañan azkenerako

 eroritzen dira.