Sagarra eta sagardua

Artola, Jose

 Lore ederra mundura zera

 osto tartian etortzen,

 arbol-adarrak zintzilik zaitu

 gustora ongi azitzen,

 denborarekin gorputza zaizu

 chit borobilla gelditzen,

 aize eguzki eta eudiyak

 zaituztelako mantentzen.

 Baño gerora gerriyetatik

 asitzen zera sentitzen,

 eziñ egonak dituzu eta

 indarrak zaizkitzu aitzen,

 ala gertatzen zeran denboran

 ama arbolak utzitzen

 zaitu, orduan golpez lurrera

 amilka zera erortzen.

 Lurren, gañean gelditzen zera

 neke ta penak sufritzen,

 ikusi-arren trantze char ortan

 zutzaz ezdira kupitzen;

 usteltzeraño etorririkan

 mundubaz dezu etsitzen,

 orduan zutzaz oroiturikan

 noizbait zaituzte jasotzen.

 ¡Jaso zaituzte! eta gerora

 ¿zer da zurekin gertatzen?

 borrero oyek, bai, sentenziya

 iltzeko dizute sortzen;

 presondegi zar aundi batera

 bultzaka zaituzte sartzen,

 mazoz zanpatuz gorputz guztiya

 dizute bertan urratzen.

 Izerdi odol daukazkitzunak

 azkar dizkitzute kentzen,

 azal utsera biurtu arte

 guztiyak prentsan estutzen

 aritzen dira, eta nola zu

 chetuba zeran gelditzen,

 geiago sufri eziñik zera

 martirizatuba iltzen.

 Zure bertute, da esatea,

 zumoa zaizuna biltzen

 zulo batean, (au da kupela)

 ondo zaituzte gordetzen;

 juizioko eguna ere

 noiz bait zaizu irichitzen,

 eta mundura bigarren chandan

 piztuba zera etortzen.

 ¡Ai! zeñen gauza ederra eta

 garbiya zeran azaltzen;

 euskaldun denok zureganuntza

 pozkidaz gerade biltzen;

 bakoitzak bere aldetik milla

 esker dizkitzu ematen;

 ta gerora zure zumo gozoa

 gustora degu edaten.