Goiko bizitzako gizona eta beekoa

Artola, Jose

 Soñu jotzalle char bat

 beti flauta jotzen,

 aritzen zan echian

 baztar denak gortzen;

 ainbeste chisturekin

 goiko jendeari,

 buruko miña ziyon

 egiten denai.

 Alakorik batean

 goiko gizon zar bat

 etorri zan esanaz-

 «Gizona, neri bart,

 ez nazu deskantsuan

 lo egiten utzi;

 nik ez nizuke nai, ez,

 jotzen galerazi;

 bañan ordu oyetan

 ez zazula deus jo,

 deskantsuan guztiyak

 egin dezagun lco.»

 Eranzun zion-«Erri,

 or konpon echian,

 nai detana egiten

 jabe naiz nerian;

 ez bazera kontentu

 nora nai kejatu,

 ez badezu nai andik

 kaltian geratu.»

 -Ondo da, igarri det

 zaudela arrazoyan....

 (nik ere nai detana

 egingo det goyan).-

 Au esanik gizona

 igo zan prest gora,

 esanaz laister dator

 neretzat denbora...

 Bekua soñu jotzez

 isildu zanian,

 erantzi ta sartu zan

 segiran oyian;

 orduban goiko zarrak

 arturik indarrez,

 ontzi bat beterikan

 zegoana urez,

 bota zuben lurrera

 lo zeguan parera,

 zeña irriñartetik

 baizijoan bera;

 arpegi ta kolkora

 uraren tantuak...

 ¡orduan esnaturik

 an ziran kontuak!

 jaiki eta galtz-utsik

 igo zan prest gora;

 esatera ur asko

 zetorrela bera.

 Eranzun zion,-ez dek

 egiten deus falta,

 ua ire echera

 eta jo zak flauta;

 zergatikan, adi zak,

 ni naizen tokian,

 zer nai gauz egiteko

 nago nere echian;

 ez badek nai geiago

 urik botatzia,

 egin zak mesede ik.

 ez flautik jotzia.-

 ...................

 Urrengo baterako

 ikas zagun emen,

 artubak emanakiñ

 dirala berdintzen.