Bi ollarrak

Artola, Jose

 Ollar bat izaten zan

 baserri batian;

 bera zan jaun ta jabe

 olluen tartian;

 beti panparroi bizi

 zan denen artian,

 etzuben ollarrik nai

 ark aldamenian.

 Egun batez nagusi

 bertakuak bada,

 ekarri zuben ollar

 gazte bat bertara;

 zarrarekin batian

 bizitziagatik

 bidez olluak ondo

 izatiagatik.

 Ikusirik gazte au

 ollar-zar aundi ark,

 mokoka egin-zizkan

 iru edo lau mark;

 oso tirri aundiya

 artua baiziyon,

 egunero kolpeka

 erasotzen ziyon;

 nola gaztia zan au,

 isillikan penak

 supritutzen zituben

 pazientziz denak;

 esanaz "indartsua

 dalako muturka,

 erasotzen dit neri

 goizero burruka;,

 neri ere indarrak

 zaizkit etorriko,

 orduan ez diyot nik

 berari utziko"

 Ala luzaro samar

 bizi zan penetan,

 gaiztoaren mendian

 triste ta neketan.

 Denbora batez zuben

 igarri, indarra

 naikua bazeukala

 (poztu zan ollarra.)

 Berialasen joan zan

 ollar zarragana,

 esanaz, "aitu zazu

 arrazoya, dana,

 nagusiyak gu biyak

 berdin maite gaitu,

 naitasun geyagorik

 iñori ez baitu;

 bada nik ere nai det

 zedorrek bezela,

 ollo batzuben jabe

 izan, bai; bestela.

 aserria izango da

 elkarren artian;

 soziyuan bezela

 bizitu gaitian."

 Ollar zarra tirriyaz

 lengoko modura,

 abiyatu zan gogor

 kolpeka burura;

 baña erasorikan

 gaztiak batetan,

 buruba puskaturik

 utzi zuben bertan.

 ..................

 Onek erakusten du

 nola jaun ta jabe,

 nai izaten dutela

 gizon askok ere;

 ez diyote iñori

 opa ezer-ere,

 baña berak gelditzen

 dirade deus-gabe.