|
Jean Paul Sartre'ren ardi galduak
Erkiaga, Eusebio
Artzai biurtua dot
ene Jean Paul Sartre,
artalde ugaria dau
aker eta naste.
Et-et, et-et!
Zezentokian zezen
urde biribilla,
pozik sartuko dautsat
amudun makilla.
Nortzuk ditugu, gero,
"izate-zaleok"?
Arako Epikuro'n
txarriak, barrirok.
Soņeko merkez udan
tximiņo bezela
ipurdia eta abar
agiri dabela.
Prantzi'tik datorkiguz
Euskalerriraņo
barrenarentzat kirats,
begientzat laņo.
Tamalgarrien, baņa,
auxe dot benetan:
olerkarien batzuk
ezpait-dabe eder-muin.
Eta or dabiltz galdez
samin, Beti Larri,
euren buruak noruntz
begiraka yarri.
Ai, gizaiso aundiok,
argi-gabetuok,
illunez ta ustelez ez
al dozue egin ok?
Arren bai arren, bizkor
utzi leze-bide,
yaso goiruntz begiok
izarren senide.
Utzi urde zikiņen
beira begiratze,
biotzak goratuaz
barrenak loratze.
Adimen-bazka arraitzat
ikus "Aitorpenak"
Augustin andiaren
ondare onenak
Kanta olerkariok,
siņismenez ekin,
olerki narraskoek
ezpait-dabe eder-muin.
Ta zerua itzuliaz
izar, begietan,
zinkuriņak lore biz,
otoi, ezpanetan.
Agur, ba, ene Sartre,
akerzai azkarra,
irri-karkaraz dozu
inpernuko garra!...
Ja-ja, ja-ja!...
|
