Arrantzale zaarra

Erkiaga, Eusebio

 Urrunera begira

 itxaso ertzean

 aspertzeke egon dago

 ke ta ke artean,

 pipa zarrari leinka

 egin bitartean

 kayoak dabilkioz

 egan goienean.

 Egunaren sorrera

 uda naiz neguan

 bai sarri ikusi daula

 Bizkaiko itxasoan;

 beti itxaropen dirudi

 bular ta buruan

 lengo oroipen samurrak

 ames gerokoan.

 Txapel maiz zuloduna

 buruan yarrita,

 praka adabakituak

 -belaunak puxika.-

 alkondara ukondua

 txatalez yosita,

 begiak, zidar garbi,

 geun, erdi itzalita.

 Uleak zuri-baltzak,

 arpegia tximur,

 begiondoan eta

 kokotean izur,

 mintzokera nagia,

 itzak isil, labur,

 nekezale ez dirudi

 eta bai yaun gaillur.

 Lekitar arrantzale

 onek esakera

 soñuaz egiten dau

 amai isilbera,

 ba-dirudi apaizen

 yai-abestukera

 mezatan eldutean

 Ogi-onestera.

 Eskuak geldi daukaz

 mintzo bitartean

 itxas-semeak oi daur

 itzera barean;

 milla elezar eder

 entzun ondorean

 aldendu natxakio

 ondamu antzean.

 Urrunean begiak,

 soiña legorrean,

 utzi dot laguntzarra

 Tala'ko kurtzean;

 goian, artizarra ager,

 kanp-otsak dorrean...

 mariñela burutsik

 isil, otoitzean...