|
Bikoitza
Erkiaga, Eusebio
I.— Izu
Arrabete lur, Jauna,
aski dugu azken,
gure autsak biltzeko
eriotz-ondoren;
alaz ere ba dugu
sumiņik guk emen
begirakune zital
ta deadar ozen.
Ilarrieta baten
izan berri nauzu
obi edegi, leze
ao ilunbezu;
zerraldo zena,
puxka besterik ez duzu...
Ezur banakak an, or,
txoil, its, mamin-ustu.
Euli makal zikiņak
sar-urtenka egan;
amio-usain murritz
barnean ormetan;
kiratsik, alabaiņan
ez guk sudurretan...
Utsaren kide itzultzen
bait-gara benetan!
II.— Itxaro
Eder, mendian, uda-miņean
pagoak duen itzala;
amaika bidar nik ames egin
erio-gaindi nintzala,
erio-gaindi nintzala.
Ilerri artaz kanpora eta
bestelakora jo nuan
erioz aitzi Bizi-lturria
etxe isil baten zegoan,
etxe isil baten zegoan.
Inguru zuriz mai bat apala,
orra Maitea-k su-labe;
kutxa tiupian... ikus ez ikus
Bizitzaren Jaun ta Jabe,
Bizitzaren Jaun ta Jabe.
Begiok lauso, makurtu nitun
belaun gogorrok lurrera,
ta arako uste laudardukorra
uxatu nuen atzera,
uxatu nuen atzera.
Eta baita asi ere, Jaunari
barka eskeka orduan...
erio-gaindi Ark baitu nitzat
jarlekutxo bat zeruan,
jarlekutxo bat zeruan.
|
