Gizatua amoretsuan

Arratetiko bat

                                 Vulnerasti cor meum.

                                           Canticum. 5,9

 Gizon ein nintzalakuan

 dotenetik erne bizarra,

 da emen, aita, arin negarra

 zerbait ausita barruan.

 Denbora batetik ona,

 zegozer nere biotzian

 ez da lengo egonian,

 ez dakit txarra ala ona.

 Pentsamentu bakar batez

 beterik daukat burua,

 deiran gabaz galdu lua,

 da egunaz, esnatzerik ez.

 Argitan banitz bezela

 begi zabal amesetan;

 goitik nere kautakuetan

 uste zoratu ein naizela.

 Neretzat len zidurixan

 munduak gauza erreza,

 ba onetariko nai-eza bizixan

 jakin nik zer zan.

 Jolasak oin tristuria,

 ta onek desta arin negarra,

 ta baskarrek egon biarra

 ni neu ta nere arimia.

 Ba nere arimian etxian,

 gauzen neurri desiuak,

 ta opa ez deirana munduak

 dot nai beste an utsian.

 Ala, mila ipoin-konta

 eder badituraz nik beragaz,

 naiz egun da nai gabaz,

 bestek ardura ez da ezer.

 Kontu onen gora-beria,

 dakiran baten biotzian

 banintza, edo, a nerian,

 zer poz litzaken guria.

 Zer guri aberastasuna?

 Zer or dabilena aunditzat?

 Baztar bat naiku' guretzat

 ta bixon alkartasuna.

 Baina, ai, ames bat au dana,

 ta ni, mundu ontako umia

 Jaungoikotzat nun dan urria,

 antxe ibili biar dorana.

 Inguruan, dana saskarra,

 loikerixia ta guzurra;

 bata bestian bildurra

 eta borondate txarra...

 Nori artara Uda-barriko

 destazen lorak biotzak?

 Zeinek ditu aintzakotzat

 artuko da ez alperriko?

 A, nere ames gozuetan

 beitan doran irudia.

 Balitza esaten jabia

 ez naizela amesetan.

 Ni koitau onen iletak,

 barru-triste ta nai-ezan,

 osatzia litzake erreza,

 banau areri bai labur bat.

 Ta genduke ala lurrian,

 zorionekuen Zerua,

 bizi betiko gozua

 garala alkarren urrian.