La belle dame sans merci

John Keats

euskaratzailea:

Mirande'tar Jon

 —«Oi, zer duzu miña, zaldun,

 Ibilki bakar ta zurbil?

 Txoririk ez da, t'ibiña

               Igar-urbil.

 Oi, zer duzu miña, zaldun,

 Ain sorgor ta lorrez yota?

 Urtxintxak kutxa bete du,

               Ein da uzta.

 Lili bat duzu kopetan,

 Antsiz ta sukar-intzez blai;

 Matelan arrosa, iltzer

               Ura're bai».

 — «Andre bat landan batu dut

 Txit eder, lamin-aur bat letz;

 Adatsa luz, oiñak arin,

               Begiak beltz.

 Ene zaldian yarri nun,

 Gero deusi ez oartu;

 Ezen kantuz ziardutan

               Lamin-kantu.

 Lorez ein nion buruztai,

 Gerriko ta beso-estun;

 So zidan iduri maitez,

               Baiñan itun.

 Yaki gozo arki zidan

 Basezti, ta zitu onik;

 Baitin arrotz-itzez zion:

               «Maite aut nik».

 Lamin-leizean sar giñan,

 An negar egin zun miñez,

 An aren begiok itxi

               Nik-lau muiñez.

 An lo-azi nindun kantuz,

 Et'an nik, ene gaitzetan!

 Amestu azken ametsa

               Muño otz artan.

 Printze et'errege ikusi nun,

 Il-margul; oiuz zioten au:

 «La belle Dame sans merci

               Menpean au!»

 Aien ezpaiñ legorren dei

 Lazgarri au aditzean,

               Muño otzean.

 Orregatik nago emen

 Ibilki bakar ta zurbil,

 Naiz txoririk ez, t'ibiña

               Igar-urbil».