Eresi

Aurelia Arkotxa

 ERESI -I-

 I

 Haurrak dio xoriak ez direla sekulan hiltzen, ez dituela sekulan ikusi

 zerutik erortzen.

 Itsas-hegian datza antxeta nabarra. Haurrak dakusa eta hartzen eta

 berotzen du besoen artean. Bainan. Xoriaren lepoa gibelera erori, dilindan,

 dilin dan, di lin dan.

 Haurrak xoriaren xango palmatu hotxa haztatzen du polliki, polliki.

 Orain, xoriaren gorputza legarrean pausatzen ari da, kasu eginez,

 haizeak mugi arazten dituen luma nabarrak ahal bezein ongi apainduz. Bainan

 ezin du. Haizea.

 Haurra ixilik dago, pentsaketa. Iduri betidanik eta sekulako...

 II

 Nik horrelaxe ikusi nuen, belauniko. Belauniko zagon, otoitzean ari

 balitz bezala, antxetaren gorputz gaixoa gerizatu nahi izan balu bezala

 heriotzatik at.

 III

 Haizea freskatzen hasten, Jaizkibeleko bizkar luzea lano ilun batzuek

 ari dute estaltzen. Haurrak ez du nahi, ez du nahi xoria itsas-hegian utzi. Eta

 ikusi gero, bihar, etzi, ekaitzak utzitako plastikazko botila eta abar xehatuen

 artean usteldua, jana, joana.

 Iduritzen zaio hobekiago sendituko litekeela legarrezko hobi sakon eta

 ilun batean. Han, hobekiago pausatuko litekeela.

 Keizuan, belar luze eta mehar batzuen artean egin zizkion merexi

 zituen ehorzketak, haurrek ez baitute ulertzen zergatik ez diren abereak

 jendeak bezala ehorzten hilarri xurietan, zipresen erdian.

 IV

 Noizbait baldin bazoazte Itsas-hegira, Xokoburu aldera edo berdin

 Xorien Ugartera, ikus dezakezue haur bakarti hori, neguan ala primaderan,

 menturaz udazkenean bainan guttitan udan. Udan baidatoz itsuak, sohorrak,

 beso-motzak, mainguak, mutuak... Eta itsasoa bera ixiltzen baita eta haizea

 ere harritzen baita...

 Orduan, behin, ikusten baldin baduzue haur hori, Hendaiako itsas-

 hegian, Xokoburuko alderdian edo berdin, Xorien Ugartean, anxeta lumak

 biltzen edo maskorren nakara iduzkitan dirdira arazten. Geldi zaitezte, so

 egiozue. Zuek gizon-emazte xahartu eta ahul bilakatuak izanen zaretelarik ere,

 haur hori hor ikusiko baituzue, zerutik eroriak diren xori gaixoen gorputz

 hotztuak berotu eta ehortzi nahiez otoitz bat asmatuz, gizonek ahanzten

 dituzten itsasoko xori nabar zenduak ere, egun batez, zoriontsu bizi izan

 daitezen. Xorien paradisu loriatsuan.

 ERESI -II-

 Egun hartan, ez zituzten entzun etortzen. Haurrak josteta ari ziren

 itsas-hegian. Kanta alegerak noiztenka itsasoaren uhain orlegien burrunbak

 estaltzen zituen.

 Ez zuten sekulan jakin nondik zetozen. Andre, haur, xahar, denak

 eraman zituzten, salbu Petri. Estekatu, ahoa tapatu eta ahantzi zuten itsas-

 hegian, menturaz ekinokzako uhain handiek botatzen dituzten enbor

 zaharretarik zirudielako.

 Bertze guztiak eraman zituzten, errestaka. Batzu entseatu ziren

 eskapatzera eta haiek segidoan hil zituzten. Hil eta gero ere ferietan bezala ibili

 ziren, nor-gehiagoka, hilikiak tiroz josiz.