Josu Goikoetxea

 Kanpai batek soinu bakarra

 Berba batek esanahi bakarra

       Ito beharrean dago

   itsasoa bera ere

       Honek luze irauten badu

   ni banoa

 Nota batek doinu bakarra

 Lerro batek ahots bakarra

       Ez da behar katerik

   lur hauetan

       Lur-eremua gure kaiola da

   eta ipuinak ez du indarrik

 Musu batek zapore bakarra

 Izerdi batek usain bakarra

       Zer zigor mota den hau

       Nork jakin, nork esan

       Nork eten, nork eman

 Gorpu batek hilobi bakarra

 Etxe batek ate bakarra

 baina nik bi nahi ditut

 hiltzaileak nire bila datozenean

 bestetik ihes egiteko

       baina nik hiru nahi ditut

       maitale bat batetik

       eta bestea bigarrenetik

       datozenean

       ni ixil-ixilik joateko

       hirugarrenetik

       baina nik lau nahi ditut

       norabide guztiak hartzeko

       baina nik bost nahi ditut

       baina nik sei nahi ditut...

 Sotoko leihotik begira, begira, erne

 Etzanda zegoen animalia ote?

 Tipula bat janez gaubelan la bella veronesa

 Dena ziostan keinuz, lizun, aho, erne

 Romeo hilda dagoela, etorri nirekin

 Usain ederreko Julieta, usain, izerdi

 Gaba-basoan dena beltz, bat, beltz

 Sotoko balkoitik arnasez arras, tente

 Festa bat nire lagunentzat, zorrak ordaindu

 Ramadama amaituta, Garizuma amaituta, etorri nigana!

       Prospero naiz ni! Etorri nigana, Julieta eta

       mundu osoko ase ezinok!

 Eta sotoa zeru sabai izango da festan

 Eta gu denok zorion

Aldatu beharraz

 Gose naiz, ama

       eta itzuli egin naiz.

 Hasierako puntuan batu ditut berriz

       nire oinak, soina eta arima.

 Gose naiz, ama

 Mundu gose, maite gose.

 Patetikoa naiz, badakit.

 Ez dut praktikan jarri

       irakatsitakoa edo

       ez ninduzun ondo hezi.

 Eta gose naiz, ama.

 Mermena landu izan dut urteetan

       eta hara zertarako.

 Asko nekiela uste nuen

       eta kakati bat baino ez naiz.

 Hasierako puntuan nago, beraz, ama,

       erdi itsu, erdi gor,

       baina dena begi-belarri.

 Eta ikasten hasi nahi nuke berriz, ama.

 Zaharra bazara ni laguntzeko,

       ez arduratu.

 Ikasiko dut neure kontura.

 Baina, mesedez,

       ez lotsatu nitaz nigar egiten badut

       bizitza harrokeriaz sentitzen badut

       jendea lotsa gabe maitatzen badut

 Hori hala gertatzen bada,

       ez lotsatu nitaz.

 Onetsi zure semeak dagiena, ama.

 Gero ahaztu nazazu, hala nahi baduzu.

 Ahaztu nazazu eta jarraitu

       egiozu bideari,

       oso bide gutxi geratzen baitzaizu.

 Eta bizitza ederregia da

       betebehar moraletan xahutzeko.

Zorriak, zorriztoak eta zorrijaleak

edo nahibarik egindako poema xenofoboa (nik ez nuen hau esan nahi)

 Zorriak asko dira

 Zenbat buru hainbat zorri eta hamar gehiago

 Zorriztoak asko dira

 Itsasuntzietan etorri ziren basamortutik

 Eta zorrijale bihurtu gara, bortxaz

     zein bortxarik gabe

 Zorrijaleak asko gara

 Eta asko garenez

 Zorriak bukatzear daude

 Eta bukatzen direnean zer jan eta

 Bihotz-parteak janen ditugu

 Gu geu ere zorri bihurtuz

 Eta zorriztoek eramanen gaituzte

 Beren buru-oihan ilunetan

 Basamortura bueltan itsasuntzietan