Ama ia

Xabier Montoia

 Garestiegi eskatzen didan prezioa.

 Heuk ere izango dun gorputzen salneurriaren berri.

 Zenbat balio duen behatzak esaterako,

 edota ipurmasail bakoitzak.

 Heuk ere

 zein den gezurraren ordaina

 jakingo dun ederki.

 Oiloari nota bihurritzen zaion lepoa.

 Fokakume jaioberrien buruan

 non jo zehazki,

 odolak

 beren larru amoltsu eta preziatuaren zuri-zuria

 tinda, zapuz ez dezan.

 Sal-erosketarako iaioa haiz benetan.

 (Hartu-emanetarako ordea?).

 Hik bezala inork ez dizkin merkatuak ezagutzen.

 Inork ez din hainbeste azoka korritu,

 hainbeste plaza ikusi,

 hik adina esku estutu

 eta irrifar banatu.

 Jelosiaz beterik

 geratzen zaizkin politikoak begira.

 Salgai al ditun iadanik

 nere maitasunaren hondarrak,

 hire altzoak

 gordetzen dituen gogorapen nereak,

 nere ezpainek

 —hire oinetatik gora—

 irekitako bidexkak?

 Joan hadi tabernetara, kafetegietara

 eta nere izena daraman eskela erakutsiz,

 hire ezagun guztiei jakinarazi:

 «Gizarajo hau

 maitale izan nuen garai batean».

 Hilaren itzal epelak

 oraindik hire izterretan

 ditun aterpe eta kabia.

 Ilunabarrero oraindik

 begiak margotzen ditun

 eta gorpu metatuen artean

 bahoa

 —koipezko jainkosa—

 patxada osoz,

 bizigu eta aingiren laguntzaz,

 azken kopa

 eta beste bat edatera.