Amaren Itzala

Erkiagarre

 Munduko bide ontaz

 larri gabiltzala

 maiz ahanzten dakigu

 anaia garela;

 gizonak, iraintzeko

 ba du sen ergela

 denon gain bego zabal

 Amaren itzala.

   Amaren itzal eder

 nik ahantz eziñai

 ama galduez geroz

 enea dut, miña;

 anai artean iñoiz

 asarre ba giña

 itzal orrek birlotzen

 kateak adiña:

   Itzal-zuhaitz orretxek

 badu arnaria,

 amaren emaitz denez

 eme ta eztia:

 Zuhaitz sainduak anzo

 zitu berezia,

 barkatutzen dakien

 biotz-isuria.

   Euskal semeak dira

 mundu bazterretan,

 adu gogorrak ditu

 elkar-urrunetan,

 urbil ez egotea

 badugu kaltetan

 ez gauden euskaldunok

 elkar asarretan.

   Badugu oraindano

 Arbola maitea,

 guztion bihotzean

 zuzentza-bidea,

 ta are badugu Ama

 zoririk gabea,

 gure lan eske dugun

 Amatxo gurea.

   Gauden, bada, euskaldun

 ta elkarren laztan,

 guti ba gara ere

 beti lehenean;

 zintzoak sari duke

 egunen batean,

 bat gaitezen anaiok

 Amaren aurrean!...