Etxe bateko andrea

Zabala, Joan Mateo

 Etxe bateko andrea

 zan bada guztiz kirmena,

 begiratua ta mena:

 berba baten egillea.

 Erabillen ak etxea

 larregiz ondo aitoa:

 bearrean zan urtua,

 eta otseiñai lanerako

 oillarrak jo orduko

 egiten eutsen olua.

 Neskatillak gogaiturik

 orren goix jagi bearrez,

 diñoe erdi asarrez:

 Zer? Loa erditurik

 ta bein ez bein osoturik

 beti geuk jagi bearko?

 Ai, ta nok aturetako?

 Ez, bada, guzurra, abarra:

 ilgo jonagu oillarra,

 bai bein, geure bakerako.

 Esan ta egin: ilten dabe

 ta iñok ez igarteko,

 luki gaiztoa jateko

 egingo jakala jabe

 zabalduta, oillar gabe

 andra ori da gelditu.

 Neskak pozak artu ditu

 lo ta lo egitekotan.

 Alperrik, neskak: sasoan

 andrea oi don igitu.

 Ugazabandreak, bada,

 zelan eztaukan oillarrik,

 amaiketara bagarik,

 ta goixago bear bada,

 «Mari, diño, ta txagada

 ordu da; ea, ta jagi.

 Nagi zagoze, ta nagi

 al zagoze izerditan?

 Dei eginda, lau orritan

 jago bearko don, Mari».

 Aror, bada, otseintxuak,

 on ekarri bearrean

 buruari, katepean

 parau dituez buruak.

 Zeinbati onrak, diruak,

 osasuna izateko

 egiñak, ai, okerrerako

 guztiak deutsez lortuak!

 Zuk gazatxu arazuak,

 munduan ondo egoteko.