Udaberria!
Andonegi, Ziriako
Edertasunez apaintzen dira
zeru-goi ta lurraldeak,
baso mendi ta zalaietako
belar indarrik gabeak.
Zein baņo zeiņek obekiago
agertu taju obeak,
nork lerdentasun geiago eta
politago koloreak,
zein eder diran papar zabalik
udaberriko loreak!
Udaberriaz batera datoz
obetutzen egualdiak,
elur-izotzak urtutzen eta
garbitzen baso mendiak.
Lorategiak dirudi dute
zelai edo belardiak,
zakurren zaunka!... artzaien txistu!...
beee ta be... bildots-ardiak!...
tulun... ta tulun!... pozez dabiltza
aari, beor moxaldiak.
Udaberriak menperatu du
neguko otz ta elurrak,
zugaitz guztiak azaltzen dute
bakoitzak beren muturrak.
Orain artean egondu dira
otzez dar-darka beldurrak,
sendo zeudenak makaldurikan
gorderik adar-egurrak,
Udaberriak piztutzen ditu
zugaitz, baso eta lurrak.
Zoragarrizko udaberriak
biotza digu alaitzen,
zeru-goiak dun indar guzia
lurrean oi-du zabaltzen.
Belar len erdi gaxo zeudenak
zutik aldirade jartzen,
zugaitz, belardi, lore ta abar...
azkar aldira loratzen,
txori, orlegiz, gorri politez
baratz itxura du artzen.
Negu beldurrez gorderik zeuden
zenbait txori maitagarri,
gorde-lekutik irtenda dabiltz
ega ta ega pozkarri.
Zugaitz adarren puntaren-puntan
jartzen dira apaingarri,
txirripitiņez txio-txioka
kantu-kontari elkarri,
abesten dute iņun diraden
zenbait kantu txoragarri.
Ederrak dira udaberriko
ikusgai arrigarriak,
ederrak dira egun-sentiko
eresi maitagarriak.
Kukuak ku, ku, zozoak zor, zor,
txir-txirka txantxangorriak,
burrundaraka erle zorrotzak,
pozik berriz txindurriak,
edergarririk iņork badauko
baditu Udaberriak.