Itsas-deia

Andonegi, Ziriako

 I

 Ogi bidian aldendu bear

 itsas aundi zabalera,

 negar-malkoak agertzen zaie

 gogotsu begietara.

 Etxekoari agur egiñaz

 dijoaz urrutietara,

 burua makur, biotza biguñ

 ­noiz biurtuko ostera!

 II

 Itsas urrundik agertutzen da

 KALBARIO'ko bizkarra,

 gure guraso ta asaba zarren

 sinismen argi bakarra.

 Mariñel denak txapelak kenduz

 Kristo'ri lenen agurra,

 gero guziak itsasos aruntz

 bakoitza bere kalara.

 III

 (Senarra'k emaztea'ri)

 Odai illunak inguruetan

 ona ez itsas-aldia,

 "AITZOKALETIK" begira dago

 "MAXANTIN" arrantzalia.

 Zer egingo det, orain, Prantzizka

 neure emazte maitia?

 Ez da itxura bestiak joan ta

 ni etxian gelditzia.

 IV

 (Emaztea'k senarra'ri)

 Arren "MAXANTIN" ez zaitez joan

 urrundu beti kaltia,

 atzeratuizu senar kutuna

 gaurko itsasoratzia.

 ¨Ez dezu ikusten Arno aldean

 odeien aldaketia,

 eta gañera beldurgarrizko

 dagoan itsas-aldia?

 V

 (Senarra'k emaztea'ri,)

 Ikusten det, bai, orrek guziok

 zer nai dezu egitia?

 ¨Ez al-dezu entzun nola jo duen

 gaurko itsasoratzia?

 ¨Eta orduan nola nai dezu

 ni emen gelditutzia?

 (Emaztea'k)

 ­Agur!... MAXANTIN, ondo ibilli...

 (Senarra'k)

 ­Agur!... Prantzizka maitia.

 VI

 ­Zenbat txalupa ta zenbat gizon!

 ­Ainbeste gauza ederrak!

 ­Zenbat orlako urperatu du

 itsas gaiztoen indarrak!

 ­Zenbat ekaitz txar artzen dituzte

 arrantzalien bizkarrak!

 sarri goizean pozikan eta

 arratsaldian negarrak.