Garbitegiko arimaren dedarrak

Andonegui, Melchor

 Ortu santuan nenguanean

 gaberdi baten bakarrik,

 arrigarrizko dedar itzalak

 urtete eben lurpetik.

 Garbitegiko arimak ziran

 ainbeste neken-arrean,

 su lokarriak euten-ezin ta

 Jaba goriko gar-pean.

 Baleitez bigun gure biotzak

 eskatuteko Jaunari;

 ainbat lasterren igon dagien

 Zerura Garbitegiti.

 Aita ta ama, neba, arreba,

 senide eta lagunak,

 sugar biziak erretan-ditu,

 garbitu arte orbanak.

 Guraso batek larririk diño,

 suzko izardi bitzetan,

 esker gaiztoko seme alabak,

 aztu nozube benetan...

 Guraso dedar larrietara

 gortuten dana munduan,

 beste ain-beste igaro gabe

 ez da sartuko Zeruan.

 Gaztechuterik guraso-kutun

 beti zan alaba onak,

 suzko gelatik negarrez diño,

 ¡Ze laster aztu nau amak!

 Adiskideak edolabere

 erruki zate gugatik,

 ainbat lasterren igon daiguu

 Zerura Garbitegitik.

 Jesus gizonen Salbagillea

 baguntzke presondegian;

 alegiñ dana egingo geunke

 aterateko ustian.

 Garbitegiko arimakgati

 Jesus-ek diño samurrik,

 aien onean egiten dana

 neuretzakotzat daukat nik.

 Gau eta egun eskatu daigun

 arima onen bakea,

 ainbat lasterren igaro daien

 Sion santuko atea.