Jupiter eta astoa

Samaniego

 Jupiterri, zeña dan

 Jaungoiko falsoa,

 Kejatu zitzaion bein

 Biziro astoa.

 -Ez dakit,-esan zion,-

 Nola dan astorik

 Baratza zaia, nausi,

 Izan nai duenik.

 Egunoro narama

 Plazara berekiñ,

 Aza, porru, tipula

 Eta lechugakiñ.

 Oyek saldu ondoren

 Biurtzen naiz nekez

 Arras zamaturika,

 Echera, gorotzez.

 Ezerere jan gabe

 Nabill erdi illa,

 Goitik-bera sentitzen

 Derala makilla.-

 Astoaren negarraz

 Jauna da kupitzen,

 Eta tellagin bati

 An dio bialtzen.

 Laster biurtzen zaio

 Berriz Jupiterri,

 Esanaz:-tellagiñak

 Iltzen narabill ni.

 Jan guchi ematen dit,

 Makill golpe asko,

 ¡Nonbait eraman beat,

 Jauna, zenbait chasko!

 Emen nator, berorri

 Berriz eskatzera,

 ¡Arren! bidal nazala

 Beste eche batera:-

 Larru-zale zar bati

 Bidaldutzen dio;

 Astoari obeki

 Ez dijoakio.

 Biurtu zan lasterka

 Berriz kejarekin,

 Eta jaunari zion

 Onela itz egin:

 -Jauna, larru-zaleak

 Zamatzen nau erruz

 Egunoro idi, bei

 Eta zaldi-larruz.

 Nere uste guztian

 Dauka deseoa

 Zamaz lerturik illa

 Ni ikustekoa:

 Nola nere larrua

 Dan aski aundia,

 Nerekin egin nai du

 Segurki zagia.-

 Jaunak, entzunik aren

 Itz negargarriak,

 Ichi ziozkan arras

 Bere belarriak,

 Esaten ziolarik:

 -Emendik aurrera

 Ez datorrela iñor

 Keja ematera

 Ez naiz iñorchoz ere

 Berdin kupituko;

 Beren patuarekin

 Dira geldituko

 Asto eta cherriak,

 Mandoak, zaldiak,

 Gizon eta abere

 Diraden guztiak.-

 Iñork ez du estimatzen

 Bere suertea

 Ustez dala besteena

 Askozaz obea.