Berritsua

Samaniego

 Tristan estudiante

 Guztiz beartsua

 Buru andikoa zan,

 Baña berritsua.

 Aberastu nai zuen,

 Gutizi ona da,

 Baldin bide onetik

 Aberasten bada.

 Baña guchi dirade

 Galdetzen dutenak

 Bideak diran charrak

 Edo diran onak.

 Asten da gure Tristan

 Erriz-erri deitzen

 Diela abereai

 Itz egin-arazten.

 Orra non bereala

 Dakien erregek

 Zer abillidadea

 Dadukan Tristanek.

 Bere-berealase

 Deitzen du Madrilla

 Onen gizon jakintsun

 Guztizko abilla.

 Errege asten zaio

 Pozturik esaten:

 ¿Omen dakik astoai

 Itz egin-arazten?

 Badiat bat echean

 Eta dek emea,

 Luzaro edan diat

 Nik aren esnea.

 Berari zor zioat

 Nere osasuna,

 Geroztik uste diat

 Derala laguna.

 Orain aterako dek

 Kontua emendik

 Aren itza aditu

 Naiko ote dedan nik.

 Tristanek dio: jauna,

 Da ezagutua

 Chit gogorra duela

 Astoak burua.

 Berorren mesedeak

 Amar urteetan

 Astoa enzungo du

 Ederki itzketan.

 Gelara joan ondoren

 Dator erregea

 Zakela bat eskuan

 Ontz-urrez betea,

 Eta ematen dio

 Tristani, esanaz:

 Kontentu izango nak

 Tristan, ire lanaz,

 Baldin ikusten badet

 Amar urteetan

 Nere asto maitea

 Nerekin itzketan.

 Ez da, dio Tristanek,

 Iztun famatsurik

 Asto ori itzketan

 Gainduko duenik.

 Jill aren adiskide

 Eta erritarra,

 Au aditu ta ezin

 Idukirik farra,

 Asten zaio esanaz:

 Deabruz betea,

 ¿Orrela engañatu

 Beak erregea?

 Iges egintzak, Tristan,

 Lasterka emendik,

 Ostikoka ez badek

 Egon nai zinzilik;

 Zergatik azkeneko

 Tristanen pagua

 Izango dek iltzea

 Emen urkatua.

 Jilcho, dio Tristanek,

 Guztiz dek luzea

 Eskatu eta eman

 Diraten epea;

 Amar urte oietan,

 Kontu epe oni,

 ¿Ez gaituk ilko errege,

 Astoa edo ni?