Astoa eta igelak

Samaniego

 Asto bat zijoan bein

 Egur zamarekin,

 Pensamentu illunak

 Egiñaz berekin.

 Bide luzea zeukan,

 Pisua zan zama,

 Ogei urte baziran

 Il zala aren ama.

 Gañera zeukan guztiz

 Andia gosea,

 Ez zan milagro triste

 Gaisoa joatea.

 Zingiradi batean

 Orra non dan sartzen,

 Eta, arrantz egiñaz,

 Asten dan esaten:

 Madarikatua, bai,

 Madarikatua,

 Jainkoak neri eman

 Diraden patua.

 Au enzutean ango

 Igel kantariak,

 Ichi omen zituzten

 Beren belarriak,

 Ez aditzeagatik

 Aren deadarrak,

 Zeren bestela lertu

 Nai zituen farrak:

 Batek esaten dio

 Saietsera joanik:

 Ez dago emen jauna,

 Erremediorik:

 Ona gu ere nola

 Geran emen bizi:

 Jaio giñan ezkeroz

 Ez degu ikusi

 Beste gauzarik, baizik

 Loya eta ura,

 Ez izanagatika

 Guztiz oien gura;

 Onelase Jainkoak

 Dauka egindua,

 Ez balitz bezela da

 Guretzat mundua;

 Eta jakin bear du

 Bere mesedeak,

 Millaka, diotenez,

 Dira abereak,

 Bizitzen diradenak

 Lurpean sarturik,

 Ikusten ez dutela

 Sekulan argirik.

 Aiek beti kontentu

 Omen dira ala,

 ¿Ez degu izan bear

 Guk ere onela?

 Bai, guk beti daukagu

 Umore alaya,

 Ezin egingo degu

 Berdin gure naya:

 Konparatuaz aien

 Suertearekin,

 Kontentu izango da

 Nor berearekin.

 Au da gertatzen dana

 Munduko gaitzakin,

 Baldin neurtzen badira

 Andiagoakin.

 Zu emen zaude orain

 Zingiran sarturik,

 Eta ateratzeko

 Ez dezu kemenik:

 Birauka asitzen da,

 Baña, chito, chito,

 Igelak deitzen dio,

 Begirozu ito.

 Gaur zure ezbearra

 Guztiz da andia,

 Baña ez da oraindik

 Galdua guztia.

 On da jakin dezazun;

 Da pazienzia

 Gaitz andia egiten

 Duena chikia:

 Norbait etorriko da

 Ortik, edo andik,

 Lagunduko dizuna

 Irteten emendik.

 Au aditu ondoren,

 Aren mesedea,

 Asi zan piskabana

 Artzen asnasea.

 Egon zan geldi-geldi

 Denbora luzean,

 Gañeko zamak zeukan

 Uraren gañean.

 Indarrak zitzaizkion

 Piskaka etorri,

 Eta irteteko gai

 Orra non zan jarri.

 Zingiratik kanpora

 Atera zanean,

 Astoak esan zuen

 Bere barrenean;

 Nik emen ikusten det

 Gaur nere burua,

 Aditu deralako

 Igel-konsejua;

 Bestela jira-bira

 Arras nekaturik,

 Zingiran geldituko

 Nintzan ni itorik.

 Ez det nik, ez, aztuko;

 Da pazienzia

 Gaitz andia egiten

 Duena chikia;

 Eta mundu onetan

 Nai duenak bizi,

 Zernai gerta dakion

 Ez du bear etsi.