Nundik heldu haiz haizea?

Salaberry, Etienne Jospeh (So Egilea)

 1

 Haizea, haizea,

 Nundik bada heldu haiz

 Hain eztiki, hain gochoki

 Hain bortizki, hain idorki,

 Ezin akitua, ezin agortua, eta bet-betan ezin atchi-

 kia, kechatua, koskatua, oiestua?...

 Haizea, urchoaren hegalak kaskail, hire piru ageri

 gabeko hegalen aldean.

 Haizea, urchoaren kurru-kurru mintzoa samin, hire

 solas-elheari jarri ondoan.

 Eta haizea,

 Pirrlpiti-pirripita

 Abiatzen hizalarik, erhoan-erho

 Zezenak ez hik bezelako lasterra

 Zezenak ez hire adarrak, jauzi egiten dukalarik, oro

 eraman beharrez sudur histu aitzinean.

 Haizea, nungo mendi zilhoan dukek hire tegia?

 Ala... ala nungo arbola miresgarriaren abarrean dau-

 kak hire kafira, haizea?

 2

 Haizea, haizea,

 Orai zaitak heldu gogorat

 Egin haitukela Jaunak

 Egin haitukela Nagusiak

 Egin Egileak

 Lurretik bertzalde.

 Izarren artean jarria duk hire egoitza.

 Haizea, hazi barreatzale

 Jaungoikoaren sehia,

 Ekartzen diok lur mokorreri

 Bizia emaiten dion, biziaren hatsa.

 Jausten haiz, haizea

 Gizonaren bihotz barneraino iguzkiaren dirdira iguz-

 kiaren epela, kokatuak lumetan.

 Bainan bihurtu baita gizona, eza trebes ahoan,

 Lanhoak metatzen dituk, haizea

 Eta mundua ttunkulatzeko orde, ohakoa iduri

 Inharrosten, ostikatzen, zafratzen, chehatzen,

 O haize beldurgarria,

 Munduaren azken eguneko arramantz oiharzuna,

 Jaunareu azotea.

 3

 Haizea, nahi nukek haur bat nizala uste, hirekin ari

 josteta.

 Bainan ihardesten dautak: «Laster, gizona, jinen

 nauk cheka zalapartan,

 Nik diat Bazko goizean

 baztertu hobi harri

 biribila.»