Luis Luciano Bonaparte, principe argidotar eta chit jakintsuari

Otaegi, Klaudio

 Aurtengo ekaiztean

 Ziraden atera

 Lau anai, eiz aundiak

 Arrapatutzera.

 Etzioten tira nai

 Eper erbiai,

 Baizik otso, artz edo

 Basurde tzarrai.

 Ziran alkar aiñ ondo

 Artutzen zutenak

 Ezik, illtzen zituzten

 Ikusi al danak.

 Etzan, bada, piztirik

 Gogorrenik ere

 Aeki arpegia

 Emateko trebe.

 Baña, zorigaiztoan

 Ziran aserratu,

 Eta oian sasitsu

 Batean zabaldu.

 Menditako errege

 Arzulo batetik

 Begira zegokien

 Erne goiz goizetik.

 Alkarrekin ibilli

 Ziran bitartean

 Pikocheau jarririk

 Egon zan atean.

 Baña, apartatu zan

 Anairik zarrena,

 Eta lepoko ille

 Adats kiskurduna

 Arrotu eta sua

 Boteaz begitik,

 Ariñ urbildu eta

 Bizkar ezurretik

 Sartu zion atzapar

 Ikaragarriak,

 Eta oso zatitu

 Ezur ta mamiak.

 Ikusi arren oni

 Zitzaiona gerta

 Anaiak egon ziran

 Besoak bilduta.

 Berealase zion

 Ekin besteari;

 Eta, au ill ondoren

 Irugarrenari.

 Iges egin nai izan

 Zuan laugarrenak,

 Baña ariñ oratu

 Zien atzaparrak.

 Azken asnasa eman

 Zuten momentuan

 Oju egiten zuten:

 -¿Zergatik ez nuan,

 Nere anai maitea

 Ikus nuenean,

 Leoiaren atzapar

 Gogorren tartean

 Salta bian urbildu

 Ta, balaz irago?

 ¡Ai balirake gauzak

 Bi bider egingo!

 Baldin izan bagiña

 Beti adiskide.

 Garaituak ez giñan

 Izango gaur are.

 Ill litugun bezela

 Beste pizti asko

 Irestzalle au ere.

 Genduan guk, illko:

 Baña nor bere giñan

 Mendian banatu,

 Eta ona zer zaigun

 Guzioi gertatu.

 Asarreak eta alkar

 Eziñ ikusiak

 Dituzte, maiz; ondore

 Chit negargarriak,

 Ausen gertatzen zaio

 Euskal-erriari:

 Alkartasunarekin

 Ondocho zan bizi:

 Baña, umeak ziran

 Aserratu eta...

 Etzatozka geroztik

 Naigabeak palta.