Kanpora emendik
Otaegui, Claudio de
Alper batzuek dabiltz gure mendietan
Baserririk baserri, isill isillikan:
Dira lotsa zerdan ez dakiten kakoak,
Chilerako erosten mutill gizajoak.
¡Zer irabazbide ta zoriontasunak!
¡Zer bizimodu ona eta ondasunak
Eskeñintzen dioten baserritarrari,
Gaitzik gabeko jende nekazariari!
¡Zenbat gezur, pallako, itz leun, losincha,
Ezti jario oek banatzen dabiltza,
Ondo bizi diraden echetik atera,
Eta eramateko urkabe batera!
¡Urkabe batera! ¡bai! zeren indioak,
Baso ikaragarri oetan jaioak,
Ez diote iñori bizitzen lajatzen,
Arrapatu al dena dutelako iltzen.
Kontu egin arontza daramazkitenak
Otso odol zalerentzat, dirala bildotsak:
Ollasko ta-olloak, azariarentzat:
Biligarro gizenak, gabiraiarentzat.
Zeren, ez da leoirik; ez da kata-motzik
Aekin konparatu genezakegunik:
Ara dijoaztenak, pentzat dirade
Lapurrik aundienak; eta dira trebe,
Ujolde baten kisa dena larrutzeko;
Su ta gar sartu eta gatza ereiteko.
Otra zer etorkizun beltza dizkitzuten
Gizon engañatzalle oek eskeñitzen;
Zaudezte bada erne, gizon langilleak:
Zuen billa dabiltzan deabruz beteak,
Dira chitoen eske dabiltzan miruak;
Ardi larruarekin otso gosetuak.
¿Zeñek ez daki alper oek dabiltzala
Zikiruen tratuan balebiltz bezela,
Mutillak erosi ta Chilera eraman
Jakin arren agudo dirala illko an?
¿Iruditzen zaitzute zuen onagatik
Dabiltzala orrela beste lan gaberik?
Zuen bizkar gizentzen dabiltzan choriak
Dira orrelakoak ¡ai! urrikariak!
Eian egiezute, gaurdikan aurrera:
¡Ezti...! gure atetik; emendik, atzera...!
Lurrak irichitzen litzake obea,
Biotzikan ez dezun lotsarik gabea!!