¨Ni baño txuriagua?

 Gau eder atsegin bat zan,

 Mayatzeko gau argia,

 Arro zebillen gau artan

 Zeru goian Illargia.

 Aren «eupa» arruak, ­ene!

 Aren irrintzi luziak!

 Laster esnatu zituan

 Ojuka bazter guztiak.

 Arrituta zegon Lurra

 Illargiari begira:

 «Erotu aiz?, esan zion,»

 «Ua ba erotegira.»

 «Ire txorakeriakin,»

 «Txatxu orrek, esnatu nauk;»

 «Bañan gaizki ibilliko aiz»

 «Pakian uzten ezpanauk.»

 Karkarrez erantzun zion

 Arrotuta Illargiak:

 Biak asarretu ziran,

 Bero jarri ziran biak.

 -«Eznauk ixilik egongo

 Gauz bat iri esan arte,

 Ez dek lo asko egingo

 Egi bat entzun bitarte.

 Ez dekala or lurrian

 jaio ni bezelakorik,

 jaioko ere ez noizpait,

 Ni baño txuriagorik.»

 -«Badizkiat ba loriak

 I baño ederraguak,

 Mendi elurtuak ere

 I baño txuriaguak.»

 -Ez orixe! -Bai orixe!

 -Ikusiko dek beriala.

 -Astakerien bat noski?

 -Txit itxusiak dirala.

 Ta joan zan zalapartaka

 Aurreko mendi atzera;

 Lurra beltz-beltz gelditu zan

 Eta beltz elurra bera.

 Eupaka ta irrintzika

 Zegon Illargi arrua.

 Orduntxe ots bat entzun zan:

 -«Ni, ni naiz txuriagua.»

 Bildurtu zan Illargia:

 -¨Ni baño txuriagua?

 -Bai orixe.-Zein zera ba?

 -Aur txiki baten gogua (arima).