Denpora asko da

March, Susana

 Denpora asko da: atzo.

 - ¡Ori itza, atzo, ain urruna!-

 Atzo txoriak zegozan zeruko bazter guztietatik,

 udabarria zan kaleetan

 ta baita udabarria zan emen nire narruan,

 soñekoaren azpitik,

 nire azpiko gonaren

 arreunxerraren azpian.

 Bai, nik udabarria nabaitzen neban

 erditzearen lenengo miña, lenengo mosua agoan

 adiskide baten lenengo igesia

 nabaitzen dan lez.

 Baiña ori guztia igaro zan gero.

 Oitu nintzan kaltetua ta artua izatera.

 Oitu nintzan emakume ardura bako bat izatera eta zintzoa,

 ia oztaz izten dabena biotzaren arrabotsak

 igotzen ezpanetara.

 Diñot: "Egunon", irripar dagitzat auzoari,

 ulertzen ez naben adiskide baketsuak daukadaz

 eta atsotu egiten naz apur bat

 goiz guztietan...

 Begiratzen naz ispilluan

 eta jasotzen dodaz sorbaldak.

 ¿Ni naz? ¡Zer ardura niri! Udabarria doa

 urrun

 ibarretatik,

 mendi oztiñetatik...

 Udabarria doa - ¡batek daki! - Urrun

 Nik orain eztot nabaitzen

 Ni illa lez nago.