Maitechoren eriotza eta aita baten negarra

Lopez Alen, Franzisko

 «Uda berrian, ifar aizea

 Osto tartean dabillenean

 Dardaratuaz guztiz polliki

 Adar daudenak arbol gañean

 Eguzkiaren atera aldia

 Azaldurikan mendi atzean

 Dizdizaturik errañu urreak

 Errekak berak daukan urean:

 Eta zelayan gañera berriz

 Lorecho sortak usaidun fiñak

 Orri tartean intza gorderik,

 Jaunak zuretzat bezela egiñak:

 Nere maitecho ¿ez alda egiya

 Gure gandikan penak, samiñak

 Joaten dirala au ikusirik

 Etorririkan ai! atsegiñak?

 ..........................

 ..........................

 Non dezu? Non? esan nazazu

 Ezpain zureak zeukan irria

 Dana gozoro biurtzen zuben

 Naitasun ezti chit naigarria?

 Bañan, ez nazu entzuten iñoiz?

 Zabalditzatzu, maite, begiak,

 Atzo zeudenak guztiz erneak

 Gabeko izar beziñ irgiak:

 Begira, maite, ara aitacho

 Negarrez nola dagon ondoan

 Ez dezulako ezagututzen

 Berak zer senti duben kolkoan:

 Oi!... ara: ara, sentitzen dezu

 Chituen pi... pi... emen, auzoan?

 Eta choriak nola kantari

 Dabiltzan egan gure soroan?»

 ............................

 ..........................!!

 Onela arizan, aita bat, oya zeguen parean

 Onela arizan, menderatuba antsi berean,

 Bere alaba mintsu zegona alai nairikan,

 Aitak maitatzen duben bezela biotzetikan.

 Bañan ill zayo bere alaba uste gabian

 Ta aita dago bere ondoan, ez jakiñian,

 Ez du sinisten bere alaba illa dagola,

 Ez du sinisten aurra mundutik joan zayola.

 Aitak laztantzen du besoetan ikusirikan

 Ez dubelako entzuten berak dion itzikan.

 Ta igarririk aita maiteak gorputzen otza

 Urratu naidu antsi malkotan bere biotza

 .......................................

 .....................................!!

 Gertaturikan aingeru bat geiago zeruan

 Eta maitecho illa bere aitaren besuan!