Alarguna!

Jauregi, Koldobika

 Atozkit, semetxu, atoz amatxoren

 magalera

 Zu nire zoruna, ni poz-eztia

 zu bai-zera.

 Aizea txistuka: leioak aztintzen

 kazkabarra:

 ­Otoitz nire biotza... etxean izanik

 su ta garra!

 Elur ta illunpeak estali du ibarra

 ta mendia:

 nire biotza da elurretan dagon

 illobia.

 ­Auxe bai gau ituna, nire biotz-gauen

 irudia!

 ­Egunik ez netzat...! Gudan il zan nire

 eguzkia

 ­Guda! Ez dakizu, ene seme zer dan

 gudatea.

 Ez dakizu zer dan aitatxorik gabe

 gelditzea.

 Argatik dagizu-par ta poz-irrintzi

 jolasean.

 Negarrez, gaxo orrek ezautuko dezu

 aunditzean.

 Seme, ogizuke, ba, jolas, irrintzi, par

 bitartean:

 egizuke orain zure amatxoren

 magalean.

 Agian jolasok senda lezateke

 nire miña.

 Atoz, egizu-par, irrintzi ta jolas

 ba, zorgina.

 Atozkit nire gau alegeko izartxo

 pozgarria:

 Aski da alaitzeko, noski, zu-begien

 dirdaria.

 Atoz, maite ori, estutu nazazu

 zure eskuaz:

 piztu iya itzali dan nire gar au zure

 biotz-suaz.

 Bizitza zugandik iges-dijoakit

 bereganuntz,

 egoak azita, txoriak dagin lez,

 dagi goruntz.

 Zuk, seme, lotuta eutsiko diozu

 bai, lurrean,

 ta agian kabia egingoa du zure

 biotzean.

 Bera jun-ezkeroz, zu alargunaren

 poz ta alaia,

 maite, zu bakarrik, nire naigabean

 eztigaya.

 Atoz, atoz, maite... Onela... orain pa

 amatxori...

 Sutan burnia lez, jarri zait biotza,

 gorri-gorri.

 ­Au nire zuruna! Euzkia ageri da

 ozkarbian.

 Baña ­ai! ez da urtu oraindik elurra

 illobian.

 Baña urtuko da: zure begi beltzen

 argi-izpiak

 laister beren beroz eruazi ere bai

 an liliak.

 Orduan guzia, seme, izango da autxe

 poz ta alaia

 Gau itunarik ez eta udaberriko

 lore usaia.

 Bañan, ene maite, ¨zergatik dagizu

 orain negar?

 Amatxokin zaude... negarrik ez egin..

 egizu-par.

 Baña aurtxo gaxoak negar amatxo-

 ren magalean,

 ta negarrez loak artu zuan bere

 egal-pean.

 Ta lurrera eldu zanean uda alai

 ta gozoa,

 kabia utsa zegon... eta umezurtza zan

 aur gaxoa.