Pedro Mari biursari gozotsuarentzat

Iraola, Victoriano

 Dakidalarik, kasikan iya

 Ezin sinistu det nik ¡ai!

 Aitorren seme biursariyak

 Eztubela kantatu nai;

 Zerubak zuri euskal-izkuntzan

 Emanik ainbeste doai,

 Ama euskara zu entzuteko

 Gaisoa or daukazu zai,

 Poztu deriyen esan zayozu

 "¡Bai kantatuko dizut, bai!"

 Esan zayozu bete beterik

 Pechu leyala su-garrez,

 Kanta zayozu iruki gabe

 Ama maitia negarrez,

 Arranoaren egaa moduan

 Goititurikan indarrez,

 Estali zazu berdin gabeko

 Itz gozo garbi ederrez,

 Nola zeruba -estalitzen dan

 Gau garbiyetan izarrez.

 Choriyak bere umearentzat

 Eztu ainbeste naitasun,

 Nola zuk Pedro, mancha gabeko

 Lur santuari diyozun;

 Saroi-tarteko chori-egazti

 Danak nai zaituzte entzun,

 Euskera zarren edertasunak

 Nola goititzen dituzun...

 ¡Zuk eztakizu izkuntz arrekin

 Zenbat poztutzen gaituzun!

 Kantatu zazu saroi berdean,

 Kantatu mendi goyetan,

 Baso beltzean, errekachoan,

 Zelaita bordachoetan;

 Kantatu zazu ibai ertzean,

 Arbol tantayen gañetan,

 Usai gozozko baratza loraz

 Ederki apainduetan,

 Baitare ibar alaitsu eta

 Atari garbi ayetan.

 Zure itz eder eztitsu ayek

 Esanaz alako bigun,

 Biyotzeraño allegatutzen

 Dira eztiro ta legun;

 Eztakit zuri zer Jaungoikozko

 Graziyak sartu zaizkitzun,

 Beti oparo argiratzeko

 Orrenbeste edertasun,

 Pedro, uste det neurri gabeko

 Doayak ote dituzun.

 Ondar che chea milizkatuaz

 Goititzen dira ur meak;

 Goititzen dira nagirik gabe

 Pizti ta beren umeak,

 Modo berean astindu eta

 Kanporaturik nekeak,

 Ala gainduko dituzu gure

 Izkera eta legeak,

 Esanaz zer dan Euskal-lurra ta,

 Zer diran bere semeak.