Kaskarabarra

Iraola, V.

 Turmoyaren otsak etzuben artean

 dardaratzen zeru goibelen bea,

 jostatzen zebillen zelaicho batean

 aur begi ñabar bat gaitzik gabea.

 Euritan nastuba oparo jaisten zan

 soñuba egiñaz kaskarabarra,

 guztizko kontentu begira jarri zan

 perlak ziralako begi ñabarra.

 -Bai, bai, ala dira, -ta aingeruchoak

 bildutzen zituben chit poz aundiyaz,

 aleka, aleka, perla urezkoak

 mantalcho zuriyan kontuz jarriyaz.

 -Zeruko arriyak biltzean nai aña

 eta apaintzeko gero lepoa,

 Mariachok duben lepandea baña

 amak egingo dit ederragoa.

 Lepotik kolkora jaisten zaizkitala

 jiran chit poliki jarriya dana...

 esatera nua egiñ dezaitala

 lepande eder bat amacho gana.-

 Eta modu ontan bi salto emanaz

 echera korrika juan zan segiran,

 gaisoak pozkiroz bidean esanaz

 -a! bai, ¡zer ederki emango diran!-

 Uste eder ura; bere perla fiñak

 ikutzerakoan fortuna charrez,

 ur biurtu eta bere atsegiñak

 galdu ta jarri zan penaz negarrez.

 Utsirudiaz ta uskeriz beteta

 gertatzen dana da au geyenean,

 perlak dizdiatzen urrutitik eta

 ¡ura, ura utsa ikututzean!