|
Neure alaba bakartxuari
Imanol
Neure biotz erdiko
alaba kutuna,
arantzarik gabeko
lilitxu biguna,
gaur bost urte zerutik
aingeru txukuna
guraso-maitasunak
ekarri euskuna.
Gaurko idazkitxuan
daustazu itauntzen
ia zure egunagaz
ba naiz gogoratzen.
Ene alabatxua,
zer dozu galdetzen?
Ez al dakizu zenbat
zaitudan maitatzen?
Alaba bakartxua,
amaren zatia,
nire poz-atsegiņa,
lilitxu garbia,
lortutiarren zeure
atseden-zoria,
pozik emongo neuke
bizitza guztia.
Urte bi juan dira
ein nebala iges
Ameriketaraiņo,
itxas-antzarrak lez.
Ordutik ona, itun,
gau eta egunez
zure aita beti dau
amesetan zugez.
Txiki-txikitxutatik
iru urteraiņo
bizkorragua ziņan
txoritxua baiņo;
politagorik ezer
orain arteraiņo,
ez dot ikusi zeure
begitxuak baiņo.
Begiak zabal-zabal,
arpegia barrez,
aitaren belaunetan
erbitxua legea
egoten ziņeana
ipuiņak esanez...
Zenbat bidar egin dot
nik zurekin ames!
Benetan izaten da
ames eztitsua?
Oiera doianean
gure umetxua
aitak egiten dautso
abesti gozua,
leunkiro itxi arte
beren begitxua.
Orduan mosutxo bi
zeuri begietan,
ta zure ama onari
matrailla bietan...
Alaba bakartxua
lo atsedenetan...
Maitasun utsa dago
gure biotzetan!
Itxartutian, baiņa,
aldi geienetan
tamal samiņa dago
nire begietan
Zuok nigandik urrun,
ni Ameriketan.
Ai!, nor egon leikean
beti amesetan!
Txoriak nai dauan lez
igesi mendira,
neu be olantxe nago
zeuori begira;
nire oroipen danak
zeuontzako dira;
Zuok barik ez neuke
bizi be ein gura.
|
