Nire azken kantuz

Goiria

 Jaungoikoak jarri nindun ni ludian,

 pozik bizi nendin gizonen artian;

 bare antzeko egin nindun

 izaki gogodun ta soindun.

 Beti izan dot negan jaunaren eskua

 beti neugaz bere kerizpe gozua;

 Txiki ta gaztea nintzala

 beti ikusi dot bere itzala.

 Aberri ederra ta sendi maitia,

 izan dira egiz nire jatorria;

 Jauna nigaz beti maitaro

 agertu izan da aldi oro.

 Gaztetxo nintzala egin eutsan deia,

 beingo baten itxi neban nik ludia;

 apaizgo-bidea nun artu,

 Karmeldar Anaidian sartu.

 Aberririk urrun jun nintzan gazterik

 biotza gaixorik, oso samindurik,

 jainkoaren naia ikusita,

 beingoz jun nintzan dana itxita.

 Urte asko egin nitun atzerrian

 jaungoiko-artzai lez gogoen-artian;

 gogotsu misio-lanian,

 naizta izan biotza Aberrian.

 Gero pozik nintzan euskalerriratu,

 neure maiteekin barriro alkartu;

 katekin lotuta Aberria

 aurkitu nun dana jausia.

 Betiko etsaiak gogorki artuta

 ta semetik askok aztuta-salduta;

 bere egoera baltz-ituna,

 etorkizuna oso illuna.

 Jaungoikoarekin oso aldenduta,

 anaien artean oso-bananduta;

 aberri-miña dot barnean,

 samin-negarra biotzean.

 Bizitza dan gogor! Bizitza dan latza!

 oiñazez ta itunez zauriturik natza;

 Eldu ta zartzaro-garaia...

 jun dedin euzkaldun semia.

 Ekarri nunduzun Jaungoiko aundia:

 pozik onartzen dot Zuk erabagia.

 Ar naizu zure biotzean,

 sar nadin zeru ederrean.