Baserriko zoriona

Echegaray, Karmelo

 Nere jauregiya da baserrichoa,

 Mendi-tartean umill gordetakoa:

 ¡Choko gozoa!

 Zu zerade neretzat ederragoa,

 Maiteagoa,

 Ez errege-eche galaz betetakoa.

 Jayo nintzan ¡bai! zure tellatupean,

 Aitonak jayo ziran toki berean:

 Aur nintzanean,

 Atariko gaztaña zarren artean,

 Zelai-gañean,

 Jostatzen nintzan pozez, atsegiñean.

 ¡Nere baserri maite maitagarriya!

 Zugan daukat bizitza chit naigarriya;

 Mundu guztiya

 Ez da neretzat ¡ez! zu beziri alaiya

 Miresgarriya,

 Nere aitonen aiton zarren kabiya.

 Zure sukalde-choko kez estaliyan,

 ¡Zenbat pozizan dedan nere biziyan!

 Iñoiz agiyan,

 ¿Norbait ainbeste poztu da jauregiyan,

 Galen azpiyan,

 Nola ni nere choko maitagarriyan?

 Asko bizi dirade diru-tartean,

 Ez dakitela zer poz dagon pakean:

 Oien echean,

 ¿Nola bizi jendea zorionean?

 Pake gabean

 Bizi dana, bizi da modu tristean.

 ¿Zertako nai det beraz oyen urrea,

 Baldin askotan bada beren kaltea

 T' atsekabea?

 Da milla eta milla bider obea

 Nere nekea,

 Bada berarekin det dedan pakea.

 ¡Pakea!... Zeruetan zera sortua,

 Lagatzeko biyotza guri poztua.

 ¿Zer da dirua

 Pakerikan ez bada? ¿Zer dirutsua?

 ¡Pake sautua!

 Zaukazkit baserriyan ezkutatua.

 Emen badet artoa, badet gariya,

 Badet gaztañadiya, naiz sagastiya,

 Badet saroiya:

 Jaunak biraldurikan euri ugariya,

 Gozagarriya,

 Mardulik arkitzen da guzti-guztiya.

 Erreka bat, ez urrun baserritikan,

 Igarotzen da lurrak urezturikan,

 Indarturikan:

 Inchaur-arbol galantak ark bustirikan

 Sustraiyetikan,

 Inchaurra ematen dute chit gogotikan.

 ¿Non dira emen ditudan musik eztiyak?

 ¿Non emen bezelako choragarriyak?

 Chori chikiyak

 Egiñik arboletan beren kabiyak,

 Ikusgarriyak,

 Kantuz pozten dituzte bazter guztiyak.

 ¡Zeñ ederra dan emen udaberriya!

 Dena dago inguruan lorez jantziya,

 Dizdizariya:

 Belarra mardulikan intzez bustiya,

 Eta mendiya,

 Bildotsez estalirik, churi-churiya.

 Udan eldurik dauzkat gari-soroak,

 Eta gora ta gora datoz artoak,

 Egun beroak

 Eta gabaz erortzen dan intz gozoak,

 Pozgarrizkoak,

 Emanik indar aundi eta sendoak.

 Udazkenean berriz, udazkenean,

 Alorta denak sartzen ditut echean,

 Tellatupean:

 Ugaritasun ura begiratzean

 Nere aldean,

 Ez det nik tristurarik negu beltzean.

 Zenbat eta lurretik urrutiyago,

 Ainbat urbildurikan Zerura nago:

 ¿Nonbait badago

 Mendiyan dagon baño miñ guchiyago,

 Pake geyago?

 ¿Iñon bizi liteke doatsuago?

 Eguzkiya goizean azaldutzean,

 T' atsegiña munduaz jabetutzean,

 Eche aurrean

 Chorichoen kantuak aditutzean

 Arbol-artean,

 Poz gozatsua sartzen zait biyotzean.

 Irtetzen naiz echetik zoraturikan,

 Ainbat miraritasun ikusirikan:

 Goraturikan

 Anima Jaunaganonz, arriturikan,

 Gogaldurikan,

 Otoitz-egiten det chit biyotzetikan.

 Iristen naiz sorora: nere lanean

 Ziñez ari naizala, begiratzean

 T' eche maitean

 Kea gora doala ikusitzean,

 ¡An! barrenean

 Diot, pozaren pozez ler-bearrean:

 ¡Nere echetik irtetzen zeraden kea!

 Itzegiten didazu izkuntz maitea,

 Pozemallea:

 Zuk esaten didazu, kecho nerea,

 Nere emaztea

 Dagola neri ongi-nayez betea.

 Eguzkiya sartzen da: ezkill-soñuak

 Esnatzen ditu oyarzun mendipekuak:

 Agur santuak

 Egiñik Mariyari, gure pausuak

 Eta goguak

 Echeronz-badijoaz arras poztuak.

 ¡O zer zoriona dan lan egitea,

 Jaunaren aginteak obeditzea!

 ¡Zer mesedea,

 Bakoitza bere izanaz kontentatzea!

 Pozez betea

 Bizi naiz, nagolako goinai gabea.

 Bedeinkatua zera, bedeinkatua,

 Baserriko bizitza mezprezatua:

 Biyotz mintsua

 Zugan gelditutzen da chit sendatua:

 Zoriontsua

 Baserri baten bizi dan paketsua.