Kontxesi
Maite bat maitatzen det maitagarria
begi ederra du ta guztiz argia;
daukat urruti,
baņan ezin kendu det burutik
aren itxura;
saldu al baliteke pisura,
urriaren truke
nork erosi faltako ez luke.
Ogeita lau leguaz nago aparte,
bitartean ba dauzkat milloi bat ate,
guztiak itxirik;
nai-arren ezin egon ixillik;
beti negarrez,
nere maite maitearen galdez
ote dan bizi,
biotz-biotz nereko Kontzezi.
Egunaz argi gutxi, gabean illun,
konsuelorik ez da neretzat iņun
maitea gabe
egin ote nadiņ aren jabe
oroitutzean,
zenbait pena nere biyotzean
ditut igaro;
maite det ezta milagro.
Ai! au bakardadia eta tristura,
nere biyotz gaxua ezin pixtu da
ain dago illa;
beti dago konsuelo billa,
bere artian,
barrengo maitiaren aldian,
ordutxo biko,
pena guztiaz lirake ilko.
Nere maitea, zutzaz ni oroitzen naiz
egun eta baita gabetan txit maiz
lotan ere bai;
zu ikustera nik joan naiz
libre banegon
or nintzake bigarrengo,
naiz orduan ill
ez nuke izango batere miņ.
Lenengo gau batean egin det amets,
baņa pentsamentuak beti aldrebes
irteten dira
ustez neguan zuri begira,
maite polita,
kofriaren gaņean jarrita,
kontu kontari
Nai nuben baņan esnintzan ari.
Maite nere beti daukat goguan
ai! orain banegoke ni aren alboan
iņoiz bezala
Jaunak amets au kunplitu dezala
balitz komeni,
konsuelua ilko nitezke ni
nere ustean
maitetxo biotza ikustean.
Nere maite polita, ez da zer etsi
biyar ez bada ere or naizu etzi,
lengo lekuan,
allegatzen naizen orduan,
ai! au da poza!
nere maite maitetxo biyotza,
zuri begira
pena guztiak aztuko dira.
Zure gauza polit bat orden nerekin
eskribiturik dago letra birekin
K ta B. dira,
askotan nago orri begira;
ain dira fiņak
maitetxo pollita, zuk egiņak
sedas ederki
kolkoan gorderik dauzkat beti.
Esperantzetan bizi maite goxoa
noizbait kunplituko da gure plazoa
eta orduan
gauza txarrik ez artu buruan
lengoai utzi
ez degu pasatzen pena gutxi;
preso sei urtez
artuko gaituzte nere uzte.
